.

Tytuł : Brak >.<

Bohaterowie : ViXX; LeoBean;

Gatunek : fluff

Długość: ok. 1822 słów

Ostrzeżenia : Brak

A/N : Przepraszam .____. Świąteczny fic po świętach, taaaaaak XD

Enjoy! c:

Dzień przed Wigilią. W dormie ViXX każdy spieszył się z wszelkimi porządkami, zakupami i daniami. Każdy, oprócz HongBina, który mimo próśb lidera ("Posprzątaj w salonie." "Kup lampki na choinkę." "Pomóż Hyukowi w przygotowaniu ciasta!") dalej leżał na łóżku i nie miał nawet zamiaru stamtąd wstawać. W głowie miał istne szaleństwo, spowodowane wymyślaniem prezentu dla Leo.

Westchnął głęboko, z trudem przekręcając się na bok.

- Co kupić Taekwoonowi ? - jęknął, wpatrując się we wzorki na poduszce.

- Bin, rusz ten twój tyłek! To, że mamy wolne, nie znaczy, że możesz leżeć cały dzień! - Hakyeon podszedł do przyjaciela, i zabierając mu wcześniej poduszkę, zdzielił nią parę razy w chłopaka.

- Zboczeniec - mruknął. Z głośnym jękiem spadł z łóżka, by potem wstać i iść, powolnym krokiem, za liderem.

- Posprzątasz tutaj. Leo miał się tym zająć, ale ma ważniejsze sprawy. Prezent wybiera czy coś w tym stylu - wywrócił oczami, i wręczając blondynowi szczotkę, uciekł. Zanim zabrał się za zmiatanie, można było słyszeć krzyki zza drzwi. Coś jak: „Jej, udało się!, „Właź do tego pokoju!" i „Przestań mnie macać, Ravi!". Zabierając się do pracy, Hongbin westchnął głośno.

- Czekoladki, za błahe; kwiaty, nie trwałe; biżuteria, za droga.

- Em, Bin? - Poczuł lekki dotyk na ramieniu. Szybko się odwrócił. Przed nim stał zarumieniony Ken.

- Coś chcesz, hyung? - spytał. Dopiero, gdy starszy odsunął się kawałek, mógł zauważyć trzymany podarunek.

- To.... Lider kazał ci to dać - Wyciągnął ręce, wpychając między ramiona młodszego prezent.

- Jaki lider, co?! To nie ja byłem, dzieciaku - Z korytarza znów dało się usłyszeć krzyki. Ken tylko fuknął i odszedł obrażony, o nie wiadomo co, zostawiając zdezorientowanego blondyna. Chłopak delikatnie otworzył prezent. Znajdował się w nim liścik, podpisany przez, jak się domyślił Bin, lidera, w imieniu Leo. W środku listu znajdował się krótki tekst "Nie zapomnij posprzątać drogi do mojego serca~".

- Co?

- Jajco, Leo list ci napisał, od co! - Słysząc to, jęknął zrezygnowany. Wyrzucił liścik, po czym zamiótł w spokoju cały pokój, by zacząć ścierać kurze. Wszystko szło spokojnie, starł już prawie cały stół, z przerwami na oglądanie białej panoramy zza okna, do czasu.

- Bin, palancie! Żyjesz?! - Ponownie dało się usłyszeć krzyk lidera.

- Co chcesz tym razem? - jęknął. Nie uzyskał słownej odpowiedzi. Gdy spojrzał na drzwi, zobaczył idącego Leo w jego stronę i Hakyeona pokazującego mu język. Patrzył na bruneta, jakby w zwolnionym tempie. Upuścił ściereczkę na blat, zastanawiając się, czemu akurat Leo musiał przyjść.

- Ja to posprzątam, Hongbin. - Chwycił za mokry przedmiot i ruszył do jasnej szafki, z której delikatnie wytarł kurz. Hongbin dalej wpatrywał się w starszego chłopaka. Ten po chwili odwrócił się powoli, patrząc blondynowi w oczy - Możesz już iść. - Uśmiechnął się delikatnie, gdy młodszy zamknął usta i kiwnął głową, wychodząc na korytarz.

- Czemu on nie miał na sobie koszulki?! - pisnął, zamykając za sobą drzwi.

- Może dlatego, że to też jego dom - stwierdził Hyuk, wychodząc z łazienki w fartuszku i z gumowymi rękami.

- A może było mu za gorąco - dopowiedział Hakyeon, pojawiając się, jakby znikąd przed twarzą Bina.

- Albo dlatego, że lider mu ją brutalnie zdjął - Wzruszył ramionami Ravi, który chwycił za ramię N'a i zaciągnął go do kuchni, z głośnym westchnieniem. Hongbin tylko ponownie jęknął i zamknął się w pokoju.

Po pół godzinie wyszedł z niego, udając się do Kena, mając nadzieję, że on mu pomoże. Znalazł go w kuchni, gotującego coś niezidentyfikowanego.

- Hyung, mógłbyś mi doradzić, co kupić Leo? - spytał niepewnie, siadając na krześle.

- Kup mu etui na telefon, ostatnio coś wspominał, że nie ma - Spojrzał na niego z uśmiechem.

- To mówił Hyuk - przypomniał mu.

- To nie mam pojęcia. Szampon do włosów? - Zamyślił się, zaczynając mieszać coś w garnku.

- Wiesz hyung, to twój jedyny normalny pomysł. Dzięki ci Boże! - Uśmiechnął się, po czym wybiegł do łazienki.

- Będzie mu przypominać o tobie, kiedy ponad godzinę myje włosy - dokończył Ken sam do siebie, nie słysząc wcześniejszych słów kolegi.

***

- Hyung, jak myślisz, co bym mógł kupić Leo? - spytał Hongbin lidera, będąc w łazience. Hakyeon na chwilę oderwał się od układania kosmetyków i uważnie spojrzał na młodszego.

- Są jego urodziny? - Blondyn pokręcił głową - To nie wiem... Kup mu książkę.

- Jaką książkę?

- Taką dla odważnych! - Uderzył go lekko kremem do rąk - Żeby stał się bardziej otwarty!

- Już tobie taką kupiłem - westchnął zrezygnowany.

- To dobrze... Trzeba się dokształcać - zaśmiał się. Hongbin wstał, wywracając oczami - Nie wiem co kupisz Leo, ale Kenowi możesz wizytę u psychologa zamówić.

-Ej!

- Coś za często w tej szafie siedzi i żre kolację, jakby Narnia tam była i umawiał się tam z faunem. Randki sobie robią, chowając się przed Łucją! - krzyknął, dalej układając kremy na półce.

Bin zamknął drzwi, zastanawiając się z kim żyje i dlaczego poszedł spytać lidera. Jęknął widząc oburzona twarz Kena.

- Proszę Cię, nie rób tak. Czuję się, jak jedyny normalny w tym dormie - Podszedł do salonu. Usłyszał szum odkurzacza, lekko uchylił drzwi. Taekwoon nie przejmując się resztą świata, odkurzał, w samych spodniach, malutki dywanik, znajdujący się pod stołem. Hongbin uśmiechnął się delikatnie i zamykając drzwi, udał się do pokoju Raviego. Blondyn układał właśnie kartki na biurku.

-Hyung, może ty byś mi doradził, co mógłbym kupić Leo? - spytał i usiadł delikatnie na łóżku. Wonshik popatrzył się na niego niepewnie, jakby z przestrachem.

- Ravi, co ty myślisz, że ja jakaś wróżka jestem? Skąd ja ci teraz prezerw...- Lider wszedł do pokoju i spojrzał na łóżko, trzymając w ręku jakiś papierek - prezent ci znajdę dla mamy, BOŻE HONGBIN! - dokończył, prawie wykrzykując ostatnie słowa.

- Bin był już u ciebie? - spytał zmieszany raper.

- Tak. Stwierdziłem, że kiedyś będę musiał skorzystać z tej szafy. - zamyślił się i rzucił na biurko, trzymany wcześniej papierek.

- Więc, hyung, pomożesz mi? - Hongbin był na skraju wytrzymania. Z kim on mieszkał?!

- Nie wiem. Może coś, dzięki czemu wyznasz mu swoje uczucia? - Chwycił za „papierek” i włożył go do kieszeni.

- Dzięki hyung, no nie pomyślałem o tym! - Uśmiechnął się ironicznie i wstał.

- Eh.. Może sweterek z napisem „Kocham Cię”? Skąd mam wiedzieć, chodzę z Hakyeonem... - mruknął. Brunet zatrzymał się. Sweterek... Taekwoon uroczo wygląda w sweterku... Tak by wyznał mu uczucia..

- Kocham cię, Hyung! - krzyknął i z wielkim uśmiechem pobiegł do pokoju, by wyszukać w intrenecie takiego sweterka.

- Wiesz co Wonshik.. Zaczynam być zazdrosny, a dobrze wiesz, co to znaczy. - powiedział, uważnie obserwując chłopaka i wyszedł nadzorować krzyczącego Kena w kuchni.

***

- No, więc hyung, po co poszliśmy do sklepu? - Hyuk rozglądał się po najróżniejszych wystawach. Wszędzie były poustawiane choinki, a obok nich puste pudła, udające prezenty. Mijali co chwila przebranych mężczyzn za Mikołajów, którzy wciskali im ulotki. Nad ich głowami świeciło mnóstwo  kolorowych lampek, złotych gwiazd, a wokół grały świąteczne piosenki.

- Prezent dla Taekwoona - Uśmiechnął się delikatnie. Złapał młodszego za rękaw kurtki i wprowadził go do jakiegoś sklepu. Szybko ominął stojaki z odzieżą damską, skręcił w lewo i stanął przed wieszaczkiem z czerwonym swetrem. Widniały na nim delikatne, zielone wzorki. Na środku było ledwo widoczne serce, a w nim ozdobną czcionką słowa "I love you".

- Idealny - szepnął, a jego uśmiech delikatnie się poszerzył. Hyuk, obawiając się o siebie, szybko odsunął się w stronę kas.

***

- I co, wybrałeś to, co ci proponowałem? - Od razu po wejściu dwójki najmłodszych z grupy, Jaehwan rzucił się na nich.

- W życiu bym mu tego nie kupił....- Bin odsunął się od starszego na bezpieczną odległość, po czym zwinnie go ominął, uważając na jego ręce. Wbiegł do łazienki, zamknął się na klucz i dyskretnie zapakował prezent w papier z malutkimi Mikołajami. Podpisał białą kartkę i przykleił w rogu. Uśmiechnął się i wreszcie, po długim wbijaniu się do drzwi lidera i półgodzinnej pracy, wreszcie wyszedł i biegiem udał się do pokoju, chowając prezent pod łóżko.

***

Hongbin właśnie kładł się spać. Był zmęczony przesiadywaniem w gronie Kena i Hakyeona ponad trzy godziny. Samo przebywanie w ich gronie nie jest straszne, ale rozmowy z nimi i słuchanie, jak razem dyskutują na temat randek z postaciami Narni, już tak.

Ułożył delikatnie głowę na poduszce i zaczynał odpływać do krainy Morfeusza, kiedy usłyszał skrzypienie drzwi i czyjś bieg. Niechętnie otworzył oczy i zauważył burzę długich włosów, przemykających za drzwi. Uniósł się na łokciach i zmarszczył brwi.

Albo lider robi sobie ze mnie żarty, albo właśnie Taekwoon wybiegł mi z pokoju, pomyślał. Spojrzał się na stojącą niedaleko jego spania choinkę. Coś pod nią leżało. Brunet pokręcił głową i ponownie ułożył się, po chwili usypiając.

Obudził się wcześnie rano, nawet promyk słońca nie przebijał się przez horyzont. Wstał, przeciągając się i gdy zauważył małe pudełeczko, uśmiechnął się. Podszedł do niego i delikatnie je chwycił. Odwiązał wstążkę i podniósł pokrywkę. W środku znajdował się złoty kluczyk. Chłopak popatrzył się na niego przez chwilę, po czym zamknął opakowanie. Ułożył je na szafce i wyjął spod łóżka prezent. Wszedł do salonu i słysząc krzątanie w kuchni, rzucił opakowanie pod dużą, kolorową choinkę. Zajrzał do kuchni i przywitał się z robiącym kanapki, Hyukiem. Po chwili wpadł uradowany Hakyeon.

- Dostałem prezent od Świętego Mikołaja! - krzyknął uradowany, pokazując dokoła buteleczkę z perfumami. Wszyscy jęknęli, gdy w pomieszczeniu dało się poczuć przedziwny zapach.

- Czemu krzyczycie? - Zaspany, spokojny głos przebił się przez falę krzyków maknae. Hongbin odwrócił się i zakodował w pamięci, że obrazek Taekwoona przecierający zaspane oczy, jest najsłodszy jaki widział.

- Dzień dobry, hyung - mruknął, i spuszczając głowę, zabrał się za jedzenie przygotowanych kanapek.

***

Hongbin włóczył się po domu z kluczem w dłoni i sprawdzał, do których drzwi wejdzie. Zostały mu już ostatnie, do pokoju Taekwoona. Delikatnie do nich zapukał.

- Hyung, jesteś tam? - spytał. Kiedy nie usłyszał żadnej odpowiedzi włożył powoli klucz do zamka i przekręcił. Drzwi ustąpiły. Wychylił głowę za nie i zauważył Leo, czytającego książkę. Był ubrany w sweter, który sam mu kupił. Włosy lekko opadały mu na ramiona, mimo niestarannego obwiązania.

- H...Hyung, bo ja znalazłem ten klucz, to znaczy... Dostałem i... - zająkał się. Zauważył jak starszy podnosi się z łóżka, podnosi z podłogi nieduży pakunek i podchodzi do niego.

- Wesołych Świąt, Hongbin-ah. - szepnął i podał mu zawiniątko. Obaj uśmiechnęli się do siebie, po czym starszy znów ułożył się na spaniu i kontynuował czytanie. Zdezorientowany chłopak zamknął drzwi i z drżącymi rękami, zerwał ozdobny papier. Nagle jedyne co zauważył, było opakowanie płatków w jego dłoni.

- Co? - szepnął, czując jak łzy zbierają się w kącikach oczu. Otworzył pudełko i wepchnął całą garść płatkowych gwiazdek do buzi. Usiadł zrezygnowany na łóżku i co chwilę wkładał parę pyszności do ust. Gdy po raz enty włożył rękę do pudełka, z zamiarem zajedzenia się na śmierć, poczuł malutką karteczkę. Wyjął ją, a gdy skończył czytać, na jego twarzy wykwitł szeroki uśmiech, a oczy ponownie zaszły łzami.

"Też Cię kocham, Lee Hongbin-ah. Jung Taekwoon"